เนื้อเพลง สุดท้ายแล้วเราจะ

ไม่ระบุชื่อ

วันศุกร์ที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2565

เนื้อเพลง สุดท้ายแล้วเราจะ - AUTTA

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำตอบ

ลืมทุกคนที่รออยู่

สุดท้ายแล้วเราจะลืมความอุ่นจากการกอด

ลืมรสชาติจากการจูบ

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำปลอบ

ลืมทุกคำขู่ ลืมว่าเราเป็นแค่ไอ้คนกระจอก ที่พร่ำบอก ให้เวลาหยุด

สุดท้ายแล้วเราจะลืมคนที่ควรลืม

แล้วยังเสือกลืมคนที่ควรจำ ลืมเรื่องที่ละเลยมาตลอดเวลา

แต่รู้ตัวตลอดเวลาว่าควรทำ ลืมคนที่เราเบนหน้าหนี

แล้วรู้ตัวอีกทีว่าควรฟัง

สุดท้ายแล้วเราจะลืมไอ้คนที่เยินยอเรา

แล้วพออีกวูบเดียวเดินไม่นานเกินรอ

ก็ลืมคนที่เกลียดเราซะเข้ากระดูกดำ

ลืมเพลงที่เคยชอบฟัง ลืมหนังที่เคยชอบดู

ลืมคนใจร้ายที่ตอนสุดท้ายแม่งก็ไม่ชอบกู

สุดท้ายแล้วเราจะลืมความทรมาน การร้องไห้น้ำตาที่ซับ

รวมไปถึงลืมสิ่งดีๆ ที่เคยได้รับ

ยังอยากจะยืนยันคำเดิมจริงๆ หรือเปล่า ถ้าสุดท้ายแล้วเราได้ลืม

สิ่งที่อยากจะลืม เมื่อความทรงจำมันหมดเวลาให้ยืม

เธออยากจะคืนจริงๆ หรือเปล่า อยากจะลืมจริงๆ หรือเปล่า

หรืออยากลืมแค่เป็นครั้งคราวหรือเปล่า

ความทรงจำแสนสั้น ชีวิตแม่งก็สั้นไม่ต่างกันเท่าไร

แต่เมื่อพ้นผ่านข้ามคืน การลืมคือจุดเริ่มต้นของการจำครั้งใหม่

สิ่งที่น่ายินดีของความทรงจำคือยังจำได้ว่าเคย

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมัน คือมึงจดจำอะไรไม่ได้เลย

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง

สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง

กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง

แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป

เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก

สิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง

อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา

สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน

มองดูที่ๆ เคยใช้เวลา มองดูที่ๆ เป็นที่ประจำ

มองดูที่ๆ เคยไปด้วยกัน อ่อ มองดูแล้วก็รู้สึกแปลกๆ

Man a lot of that we had done แม่ง a lot of time

I've been drunk damn a lot of truth

ที่กูปฏิเสธ ทุกครั้งกูยังเจ็บ ด้วยสาเหตุอีกเป็นพัน

อ่อ ในทุกวันยังคิด ว่าจริงๆ กูควรจะยืนได้แล้ว

จริงๆ กูควรจะออกจากความขมขื่นได้แล้ว

จริงๆ กูควรจะหยุดเกาผื่นของคืนๆ ก่อนได้แล้ว

วันที่ไม่มีใครให้เถียง จริงๆ กูยังจำเสียง แม่ปลุกให้ลุกขึ้นตื่นได้แล้ว

อ่อ แม่บอกว่าลูก ถ้ายังต้องเจอเบอร์ที่ยังต้องจำ

โลกมีกฎที่มันโคตรไม่ยุติธรรม อยู่ข้อหนึ่ง

คือมึงจะจำได้เฉพาะสุขที่สุด ทุกข์ที่สุด

การพบเจอ จากลา ยิ้มกว้าง การเล่นตลกของโชคชะตา

และการหักหลังบ้าๆ จากคนรอบๆ มึง

โลกเล่นสมองมึงอย่างละโมบ ด้วยคำว่าสำคัญ

มึงจงจำ มึงจำ มึงจำ มึงใส่กะโหลก

อ่อ ไอ้ความสัมพันธ์ ความสำเร็จ จบและเจ็บตามอัตภาพ

อย่าฝืนกฎของธรรมชาติ มันไร้ประโยชน์

สิ่งที่เราลืมหรือจดจำไว้ สุดท้ายจะถูกกลืนในกาลเวลาไป

หากแม้นอยากลืมหรือจำมากเพียงไหน

สุดท้าย ก็คงไม่เหลือความหมายใด

ในจักรวาลอันกว้างใหญ่